Zabieg terapii manualnej według koncepcji dr W.P. Ackermann’a polegający na dokładnym zdiagnozowaniu problemu i wykorzystaniu technik chiroptaktycznych w formie kompleksowej terapii narządu ruchu w celu wyeliminowania wszelkich funkcjonalnych problemów, które wywołują bóle. W praktyce klinicznej Instytutu Ackermanna, leczone są z pozytywnym skutkiem m.in. bóle kręgosłupa, głowy, tułowia, kończyn, „dolegliwości pseudoorganiczne” – bóle nerkowe, żołądkowe, wątrobowe, związane z perystaltyką jelit (zaparcia, wzdęcia, rozwolnienia) i inne…
Zalety chiropraktyki Ackermann’a
Wyróżnia się ona szybką i celową diagnostyką, a postępowanie terapeutyczne jest tu precyzyjne i dokładne. Wykonując zabieg, terapeuta bardzo dokładnie wie, co chce osiągnąć i dlaczego. Sama terapia odbywa się bez bólu i w większości przypadków pomaga zlikwidować przyczynę bólu całkowicie lub przynieść dużą ulgę już po 3-5 zabiegach.
Historia metody chiropraktyki Ackermann’a
Metoda została stworzona przez Wilhelma P. Ackermanna, rodowitego Niemca, który po II Wojnie Światowej wyemigrował do Szwecji, gdzie rozpoczął naukę medycyny naturalnej. W 1959 roku, w Niemczech, uzyskał tytuł chiropraktyka (Hailpraktiker). W trakcie kolejnych lat nauki poszerzał wiedzę i umiejętności w niemieckich i amerykańskich instytutach chiropraktycznych. W 1980 roku w Wielkiej Brytanii uzyskał tytuł doktora w zakresie neuropatii (Gradueted Doctor of Neurophaty). W założonym przez siebie w 1968 roku Instytucie Ackermanna w Sztokholmie, rozwinął własną metodę chiropraktyczną „Strukturalna Osteopatia i Łagodna Chiropraktyka” (Structural Osteopathy and Soft Chiropractic). Metoda jest oparta na autorskiej diagnostyce strukturalnej i terapii manualnej. Od 2002 roku za instytut Ackermann College of Chiropractic i rozwój samej terapii odpowiedzialny jest Paul W. Ackermann (syn W. P. Ackermanna). Paul W. jest chirurgiem ortopedą oraz profesorem w Klinice Uniwersyteckiej w Sztokholmie (Karolinska University).
Reguła 80% Ackermann’a
Reguła 80% powstała pod koniec lat 60-tych ubiegłego stulecia. Jest to usystematyzowany opis adaptacji kompensacyjnej układu nerwowego w obrębie kręgosłupa. „W przypadku funkcjonalnego skrócenia długości kończyny dolnej występuje tendencja do skrzywienia bocznego kręgosłupa w odcinku lędźwiowym w stronę pozornie dłuższej kończyny, oraz kompensacyjnej rotacji szyjnego odcinka kręgosłupa w stronę kończyny dolnej krótszej.” Aby pozycja głowy była utrzymana zgodnie z płaszczyzną położenia oczu, proprioreceptory odcinka szyjnego tworzą centrum odruchów mięśni posturalnych (tzw. Głęboki odruch szyjny), to znaczy że każda zmiana poziomu oczu jest kompensowana przez resztę ciała. Zmiana statyki ciała jest bardzo ważnym zaburzeniem, mającym wpływ na ustawienie miednicy, co manifestuje się poprzez różnicę w długości kończyn dolnych. Zmiany funkcjonalne miednicy mogą spowodować zmiany w ustawieniu kolejnych segmentów kręgosłupa. Nazwa reguły odnosi się do wniosków Ackermanna, wyciągniętych z prowadzonych przez niego badań. Badania pokazały, że u 80% pacjentów z nabytym pozornym skróceniem kończyny, występował taki sam schemat kompensacji w wyższych odcinkach kręgosłupa. Według schematu, przy skróconej jednej kończynie następuje rotacja kręgu L5 w stronę kończyny dolnej krótszej oraz wyższych kręgów lędźwiowych w stronę przeciwną. Kręg C1 przesuwa się bocznie i rotuje w kierunku przeciwnym do kończyny dolnej krótszej, natomiast kręg C2 przesuwa się bocznie w stronę kończyny dolnej krótszej i
Rotuje przeciwnie. 80% niespecyficznych dolegliwości kręgosłupa można przyjąć jako powstałe w wyniku zablokowania czynnościowego stawów kręgosłupa.
Metoda Ackermanna opiera się głównie na terapii narządu osiowego (kręgosłup i miednica). Zakłada, że wszystkie zaburzenia funkcjonalne mają swoją pośrednia lub bezpośrednią przyczynę w rejonie miednicy i kręgosłupa. Mechanicznym punktem centralnym narządu osiowego jest kość krzyżowa. Spoczywający na niej cały ciężar ciała powoduje oddziaływanie ogromnych sił. Stwarza to zagrożenie uszkodzenia stawów miednicy, to natomiast może pociągnąć za sobą inne dysfunkcje, takie jak sumowanie się odchyleń poszczególnych stawów, zmniejszając znacznie możliwość ich ruchu. Razem z zaburzeniami w układzie kostno-szkieletowym, rozpoczynają się zaburzenia napięć mięśniowych, a następnie funkcji układu nerwowego. Wszystkie patologie prowadzą do ograniczenia ruchomości całego kręgosłupa. Model osiowy (Ryc. 2) zakłada, że każdy zaburzony segment narządu ma swój obszar oddziaływań na inne części ciała. Według modelu, zaburzenia pierwszych czterech segmentów kręgosłupa szyjnego, powodują zaburzenia przysadki mózgowej i mózgu, między innymi bóle i zawroty głowy oraz zaburzenia snu.